คนเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันสักกี่วัน พรุ่งนี้หรือชาติหน้าไม่รู้อะไรจะมาก่อน ในขณะที่เราได้มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันก็จงทำทุกวันให้มันมีความสุข มองข้ามปัญหาเล็กๆน้อยๆไป อย่าเก็บมาใส่ใจ เพราะมันจะทำให้เรารักกันน้อยลง เราไม่มีวันรู้หรอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปได้นานแค่ไหน หากเราทำทุกวันที่มีความสุขก็พอแล้ว
ภรรยาบอกสามีว่าจะไปค้างบ้านแม่สักคืนหนึ่ง ท่านไม่ค่อยสบาย คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย
สามี.. ซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ไม่ตอบภรรยา แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า..
“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียน ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด!!”
ภรรยา พูดออกมาเสียงเบา ๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า “ที่แท้.. คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”
ภรรยา ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบ ๆ แล้วบอกสามีว่า.. “วันนี้ มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วล่ะ คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..”
แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก..
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองขาด มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย..
สามีได้ยินดังนั้น ก็ตกใจมาก รีบออกจากบ้านไปทันที
เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือเಬียงซากเหล็ก สัมภาระกระเป๋าต่าง ๆ ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย มีการหามร่างผู้เคราะห์ร้ายคนแล้วคนเล่าขึ้นมาจากแม่น้ำ..
ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรยา แต่ก็ไม่พบ เสียใจเจียนสิ้นสติ.. ได้แต่ถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ว่า
“เห็นภรรผมบ้างไหม ๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ” ทุกคนส่ายหน้า.. บอกว่าไม่เห็น
เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภัยหยุดการทำงานแล้ว เพราะค้นหาผู้เสียชีวิពไม่พบแล้ว จึงบอกชายหนุ่มว่า..
“หักห้ามใจเถอะนะ ภรรยาของคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”
ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไร้วิญญาณ ร้องไห้คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า
“ทำไม ๆ ทำไมเราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ.. เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า.. จะเห็นภรรยานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารอยู่บนโต๊ะในมือเธอมีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลังเย็บซ่อมชายเสื้อที่หลุดรุ่ยอยู่
“คุณไปไหนมาคะ..” ภรรยังพูดยังไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอแน่น
“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ฉันมัวแต่เอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมาก เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน.. อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่แย่จริง ๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม”
เรื่องบางเรื่อง.. เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับความสุขของเราเลยนะ
เรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับความสุขของคนที่เรารัก
เรามีเวลาในโลกนี้จำกัด เวลาที่ใช้ร่วมกันยิ่งจำกัด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย จะตีโพยตีพายกับเรื่องเล็กน้อยไปทำไม
แหล่งที่มา : feelingdd.com